Weekblog 14 juni 2025

Singing in the rain

Zingen is lekker. Zeker als je alleen wandelt of fietst, maar wordt om de een of andere reden ook een beetje gênant gevonden. Veel loslopende zangers onderbreken dan ook hun vocale bezigheid even op het moment dat er hen iemand passeert? Waarom eigenlijk?

Ik zing regelmatig tijdens het wandelen en hardop. Soms zing ik mee met mijn playlist, meestal gewoon uit het hoofd. De reactie van de mensen die ik dan passeer zijn verschillend, maar zijn er altijd. De meeste kijken weg of slaan hun ogen neer, alsof ze zich voor mij schamen of zichzelf geen houding weten te geven. Een ander deel kijkt naar het passeren even om, zo van “hè, was die aan het zingen?“ Een klein deel reageert met een (altijd positieve) opmerking. “zo, jij hebt er zin in!”

Zingen onderweg is rustgevend voor je brein. Normaal gesproken vallen je onder het wandelen allemaal onvoorspelbare gedachten te binnen, maar als je zingt kan je brein niet met iets anders bezig zijn. Ik herinnerde me ineens weer het ‘potje met vet’  Voor wie dit niet kent:

Dit is het eerste couplet
Ik heb een potje met vet
Al op de tafel gezet
Ik heb een potje, potje, potje, potje vet
Al op de tafel gezet
 
Dit is het tweede couplet
Ik heb een potje met vet
Al op de tafel gezet
Ik heb een potje, potje, potje, potje vet
Al op de tafel gezet
 
Dit is het derde couplet
et cetera.

Eind 20ste en begin 21ste eeuw werd het bij uitstek gezongen tijdens avondvierdaagsen, andere lange wandelingen, in de bus op schoolreisje of in de auto met vakantie. Het lijkt vooral bedoeld om tijd te doden. En die behoefte lijkt internationaal, gezien het feit dat er ook een Engels (99 Bottles of Beer en Ten green bottles) en Frans (kilomètres à pied, ça use les souliers) equivalent is.

Het is onbekend waar het genoemde potje met vet voor dient. Taalhistoricus en journalist Ewoud Sanders concludeerde in 2011 dat het mogelijk een oud soldatenmarsliedje was en dat het vet gebruikt zou kunnen zijn "om het leer van onder andere schoenen en riem soepel te houden", maar het kon ook "een (glazen) potje met vet en lont" voor verlichting of "braadvet of vet voor op brood." De zangers zal het een worst zijn om welk potje vet het gaat. Die houdt zich er tijdens zingen echt niet mee bezig. Het potje marcheert lekker! 16 maten zijn 16 passen en na elk couplet ben je weer zo’n 25 meter opgeschoten. 40 potjes is een kilometer!
Ik heb het onderweg gezongen tot het 99ste couplet. Expres niet verder. Ik wilde het gras van deze eer  niet voor de voeten van een andere wandelaar wegmaaien. Er moet voor hen nog een uitdaging over blijven. Maar toen las ik dat de 46-jarige Arnhemmer Dick Hoekstra het liedje ‘Potje met vet’ in 2014 uitgezongen heeft. De vrachtwagenchauffeur zong het liedje tijdens een rit van Arnhem naar het Italiaanse Bari. Hoekstra raakte even de tekst kwijt tijdens het 526e couplet, maar zong daarna de overige 1242 coupletten zonder noemenswaardige problemen. Hoekstra is de eerste Nederlander die het lied uitzingt. Als ik even tel, dan zijn dat 1768 coupletten. Maar hoe wist ie dat het dan uitgezongen is? Volgens mij houdt de wereld bij Bari toch niet op…..

Zingen in de regen is nog leuker! Daarmee zeg je eigenlijk dat je schijt hebt aan dat kloteweer.
Dat wist Dean Martin in 1950 al:

I'm singin' in the rain, just singin' in the rain
What a glorious feeling I'm happy again
I'm laughing at clouds so dark above           

Ik merk in de loop van de maanden dat wind en regen me steeds minder doet. Dacht ik eerst nog bij de eerste druppels “Zal ik gaan schuilen? Zal ik mijn regenpak aantrekken?”. Nu stap ik gewoon door; ik wijk niet voor een beetje water. Datzelfde geldt voor extra kilometers. Overwoog ik aanvankelijk nog of ik het er voor over had om 2 kilometer extra te wandelen om iets te bekijken, toen van de week mijn slaapadres 6 kilometer van de route lag, heb ik geen moment getwijfeld of ik door zou lopen. En hitteproof ben ik deze week ook al gebleken.
Nu ik zo ver ben gekomen en begin te geloven dat ik deze wandeling tot een goed einde kan brengen, bekruipt met het ongezonde gevoel dat ik me door niets meer laat raken, dat niets me meer tegen kan houden. Dat ikzelf bepaal dat ik het haal.  It’s the force inside of me……
Maar dat is de goden verzoeken. Tijd om een Toontje Lager te zingen (Stiekem gedanst; Zoveel te doen)?

The road ahead never gives away a promise
The road ahead is a highway or a dead end street
Raindrops on your windscreen
They fall from heaven or from hell
You drive into the light or into darkness
Uncertainty as your guide                              (City to City – The road ahead)

Kun je je lot in eigen hand nemen? Ik doe een voorzichtige poging. Nou, voorzichtig? Het is dat ik niet scheld, niet drink en niet gok, anders zou ik zeggen:
‘Hé eikel, wedden om een pilsje dat ik 14 augustus haal!’