Weekblog 2 augustus

Ontaard(appeld) Nederland

Ik werkte nog geen maand op mijn nieuwe school in Zeeuws-Vlaanderen toen het eerste teamuitje zich aandiende. Een soort happen en stappen en of ik op het menukeuzebriefje bij ‘opmerkingen’ even wilde aangeven of ze nog met bijzonderheden rekening moesten houden. Ik vulde hier in: ‘Veel en vet!’ Dat heb ik geweten. Bij de eerste stop werd er soep geserveerd. Uiteraard in een diep bord. Voor ieder ander dan, want mij werd een volledige terrine voor gezet. Na de nodige stappen daarna gezet te hebben, was het tijd voor de hoofdmaaltijd: verse worst. Terwijl ieder ander een beschaafd drolletje op hun bord had liggen, lag voor mij een kilo worst klaar, die over de rand van mijn bord puilde. Je kunt wel raden hoe mijn toetje er bij de volgende stop uit zag. Een ijsje, maar dan zonder ‘je’. Sindsdien achtervolgt ‘veel en vet’ mij en als mij door de gastadressen van tevoren gevraagd wordt, wat ik graag wil eten, wil ik dit nog wel eens als antwoord geven.
Een grote eter ben ik altijd geweest. Op de middelbare school 8 boterhammen mee, bij huiskomst ‘s middags meteen de broodtrommel in en ’s avonds om 10 uur nog ‘een toetje’. Er waren dagen dat ik vriendelijk verzocht werd bij het avondeten niet als eerste op te scheppen, uit vrees dat er voor mijn disgenoten te weinig zou resteren. Als laatste opscheppend mocht ik dan wel pan leeg maken. Dik werd ik er niet van. ‘Getailleerde tuinslang’ was een van mijn bijnamen. Ook werd ik ervan verdacht een dubbel lintworm te hebben: als de een sliep, vrat de ander. Had ik bij de Efteling gesolliciteerd als Holle Bolle Gijs, ik had een goed kans gemaakt.
Op een gemiddelde wandeldag verbruik ik zo’n 3100 calorieen. Om dat bij te eten moet ik elke dag 12 boterhammen met kaas of 20 bananen of 4 (gemiddelde) warme maaltijden eten. Dat dit niet lukt, blijkt uit de 5 kilo minder mens, die de weegschaal aangeeft als ik er nu op ga staan. De heupriem van mijn rugzak zit op de smalste stand.
Van het eten dat mij gedurende de wandeling ’s avonds werd voortgezet genoot ik ieder keer letterlijk en figuurlijk veel. Ik lust ook werkelijk alles! Maar na zo’n 160 keer aangeschoven aan het avondeten en even zo vaak aan de ontbijttafel, zie ik verschuivingen in de eetgewoontes in Nederland. Terwijl ik, zoals hele naoorlogse generaties, groot gebracht ben met Molenaars kindermeel, Brinta, Bambix en brood bij het ontbijt, en met soep, vlees, aardappels en groente (yoghurt of vla toe) bij het avondeten, is dit een uitstervende praktijk. Op de ontbijttafel staat nu vooral kwark en/of Griekse(?) yoghurt met allerlei crunchy en vlokachtige toestanden. Een enkeling heeft havermout herontdekt. Mijn gewoonte om met brood te ontbijten werd meerdere malen gehonoreerd met een nog diepgevroren sneetje. Als ik die nu smeerde en in een zakje deed, dan was die tegen de lunchtijd wel ontdooit…..
Er heerst het algemene idee, dat als je veel lichamelijke inspanning levert, dit bij de warme maaltijd vraagt om pasta! Ik heb dit dan ook regelmatig voorgezet gekregen. Terecht, want het kenniscentrum zegt: “De complexe koolhydraten in pasta’s leveren energie aan het lichaam op een langzame manier en zorgen ervoor dat u zich sneller en langer vol voelt. Pasta heeft een groot verzadigend vermogen". Dat van die energie zal wel kloppen, maar dat van dat verzadigend vermogen, dan weer niet, want ik kan er van dooreten tot op de bodem van de pan! Eén keer heb ik tussen de middag warm gegeten en dat was op Urk. Zij hebben er verstand van, want de geleerden zeggen dat je maag en je darmen dan langer bezig zijn het voedsel te verteren en dat daardoor het hongergevoel in de loop van de middag uitblijft, waardoor je ongezond snacken of snoepen tussendoor voorkomt. Mijn gastvrouw was dan ook letterlijk en figuurlijk om door een ringetje te halen!
Wat het avondeten betreft: Nederland ontaardappelt. Er zijn gezinnen waar aardappels nooit meer op tafel staan. Dan bedoel ik de gekookte aardappel, want de varianten in de vorm van rösti, kroketjes, schijfjes, friet, enz. zijn nog wel populair. We hebben er pizza, wraps, taco’s, pitabroodjes, couscous, rijst, noedels, mihoen en meer voor terug gekregen. En pasta! Ik heb het nog moeten doen met alleen elleboogjes, maar je kunt nu geen artistiek ontwerp, wiskundig figuur of (kerst- of paas)feest meer bedenken of er bestaat een pasta van. We schuiven ook op van gekookte naar rauwe groente. Als ik aan de kinderen in mijn klas vraag welke groenten er thuis op tafel staan, werd als eerste komkommer genoemd. Ik ken dat als ‘bijgerecht’, niet als groente. Daarna volgden paprika, tomaatjes, worteltjes, appelmoes. Wat betreft de gekookte varianten bleef het steken bij boontjes, broccoli, doperwten. Bij mijn vragende opsomming van rode kool, kapucijners, spitskool, witlof, schorseneren, raapstelen, koolraap, rode bietjes en andere zaligheden, bleek vaak dat dit niet zozeer vergeten als wel nooit gegeten of gekende groenten zijn. Misschien moeten we even terug naar de tijd van Lodewijk XIV. Hij had een apotheker Parmentiers, die de voedingswaarde van de aardappel kende, maar het Franse volk wilde er niet aan. Dus zette hij het Lodewijk voor en verkondigde onder het volk  luid dat dit voedsel alleen voor koningen en keizers bestemd was. Hij liet velden met aardappelen poten en maakte bekend dat deze velden zeer streng tegen stropers bewaakt werden. In werkelijkheid was er rond de velden geen wachter te bekennen en konden de stropende burgers ongestoord hun gang gaan, benieuwd naar deze koninklijke knol. Zo leerden de Fransen aardappelen eten. Zoiets werkt! Joris Driepinter heeft een hele generatie aan de melk gekregen, Popeye aan de spinazie en we wilden allemaal bij Japie gaan wonen, want die had King Corn. Als wij nou eens de voortuin van Willem Alexander en Maxima vol zetten met peultjes en snijbonen en die van Frenkie de Jong met rode bietjes, zou dat ook zo werken? En dat Virgil van Dijk voor het interview na afloop van een wedstrijd, zegt dat hij eerst nog zijn bord met bloemkool leeg moet eten. Het wachten is nog op het eerste avg-restaurant…… zonder ster, maar met gekookte aardappelen. Hoe exclusief!