Weekblog 17 mei 2025
Ontmoeten en ontdekken
Deze twee woorden zijn pareltjes van de Nederlandse taal.
Ont-moeten, dat is vrij maken van moeten. Je komt mensen tegen, niet omdat het moet, maar omdat het ont moet. Geen agenda, geen vooropgezet plan, geen te behalen doel, niet in functie, maar alleen maar omdat je iemand wil tegen komen. Je ziet dan iemand in meest pure vorm. Het is alsof je in je hemd tegenover elkaar staat en niets meer meebrengt dan jezelf. Hoe vaak ont-moet u mensen?
Mijn afgelopen 90 dagen worden getekend door ontmoetingen. Die lieve mensen, die mij een maaltijd, een overnachting, een ontbijt, maar vooral heel veel hartelijkheid bieden. Het ontroert me (in dit woord heeft ont- een andere betekenis, namelijk ‘beginnen’ zoals in ontbranden en ontstaan).
Niemand van deze mensen heeft mij dit geschonken omdat het moet, maar omdat het juist niet moet, ont-moet. Zij laten mij binnen in de intimiteit van hun gezin. Even deel ik hun leven. Om hen de volgende morgen de hand te schudden in het besef dat ik de meeste van hen in mijn leven niet nog eens zal zien. Een vreemd besef.
Mijn vele medewandelaars, die mij hun ont moeting gunden. Hun motivatie komt meestal voort uit de gedeelde ervaring met kanker, een passie voor wandelen of omdat ze even onderdeel willen zijn van een uniek avontuur. Wat hun beweegredenen ook zijn, zij wandelen mee terwijl het ont moet van mij en ont moet van hen.
De vele, vele burgemeesters, wethouders en medewerkers van gemeenten, die zeiden het een eer te vinden mij te mogen ontvangen. Terwijl ik het juist een eer vond door hen ontvangen te worden. En bijna altijd begint het als ontvangst ‘in functie’, met ambtsketen, maar vervloeit het in een ont-moeting met persoonlijke verhalen. Als je mensen ont-moet vallen verschillen weg en ben je niet meer dan je eigenste ik. De mensen, die mij onderweg spontaan aanspreken, de mensen die mij met persoonlijke verhalen mailen, de mensen die mijn ervaringen en belevenissen volgen via facebook. Ik heb er niemand om gevraagd…..het zijn allemaal cadeautjes. Hoe uniek mensen ook zijn, als je ze ont-moet, ontdek je dat ze allemaal ook hetzelfde zijn: ze leven van of zoeken naar betekenis in hun leven, naar verbondenheid, warmte, er voor elkaar willen zijn. In wezen zijn mensen goed, ont-roerend goed. Het is waarschijnlijk nooit anders geweest, maar ik heb het (opnieuw?) ontdekt.
Ont-dekt.
Ont-dekken. Dat is de bedekking van iets wegnemen. Het bestond altijd al, maar voor jou niet zichtbaar totdat jij het ont dekte. Het is als een verrassing, een cadeautje waar een doek overheen ligt. Je weet dat er iets onder ligt, maar je weet pas wat het is, als je de doek er vanaf trekt. Het ont-dekt. Ik voel me een ontdekkingsreiziger, want er gaan zoveel onbekende werelden voor me open. Elke dag, elke gemeente, elke ontmoeting is voor mij een ontdekking. Maar het zijn vaak vanzelfsprekendheden voor hen die er dagelijks komen en wonen.
Dek eens ’s avonds eens al je vanzelfsprekendheden toe en trek de volgende morgen de doek er van af en ontdek ze weer. Ontdek de schepping elke dag opnieuw, zoals Cat Stevens zingt:
Morning has broken like the first morning
Blackbird has spoken like the first bird
Praise for the singing, praise for the morning
Praise for them springing fresh from the world
Sweet the rains new fall, sunlit from Heaven
Like the first dew fall on the first grass
Praise for the sweetness of the wet garden
Sprung in completeness where His feet pass
God's recreation of the new day
Zie de morgen alsof het de eerste is, luister naar de merel alsof je hem voor de eerste keer hoort zingen, voel de regen alsof je die nog nooit gevoeld heb, zie de dauw alsof je die nog nooit gezien hebt
Zie je naasten met ogen alsof je deze nog nooit gezien heb. Dek ze ’s avonds eens lekker toe en trek de nieuwe dag de doek van wat je van hen weet, van wat ze je gedaan hebben, van wie ze waren en van wat je van hen vond van hen af. Ont dek en je zult ont moeten.
