Weekblog 24 mei 2025
Wie ben ik?
‘Ik ben mijn brein’. Dat is althans de mening van hersenonderzoeker Dick Swaab. Hij mag er dan voor gestudeerd hebben, maar ik ben het niet met hem eens. Als ik nadenk over mijn brein, dan moet ik daar afstand van nemen, alsof ik er naar kijk en zeg wat ik ervan vind. Maar als ik er afstand van kan nemen, dan ben ik niet mijn brein. Maar wie ben ik dan?
Waar denk je de hele dag aan als je zoveel dagen alleen wandelt? Die vraag is me meermalen gesteld. Daar is geen antwoord op. Kunt u ’s avonds vertellen waar u de voorafgaande dag aan hebt gedacht?
Bepaal je zelf eigenlijk waar je aan denkt of bepaalt je brein dat?
Als je een taak uit moet voeren -bijvoorbeeld je werk - dan laad je je werkgeheugen met de benodigde voorradige kennis. Jij stuurt jouw brein aan. Maar je brein lijkt ook een eigen willetje te hebben. Die vindt het leuk om ook met andere dingen bezig te zijn. Dat heet afleiding. Dan moet je in gevecht met je eigen brein. Je probeert jezelf te dwingen je aandacht bij je werk te houden, maar je brein wil met je spelen……….
Als ik samen met iemand wandel, is mijn werkgeheugen bezig met luisteren, interpreteren, antwoorden zoeken, formuleren en dergelijke. Op voorwaarde dat het boeiend gezelschap is, want anders besluit mijn brein op eigen houtje mijn werkgeheugen met andere gedachten te vullen. Dat vind ik echter niet erg beleefd tegenover mijn gezelschap en dus zeg ik tegen mijn brein: Blijf erbij! moet je vechten om jouw aandacht erbij te houden. Is het eigenlijk wel jóuw aandacht als die ook een eigen, niet makkelijk te controleren willetje heeft?
Als je alleen wandelt, is er ruimte genoeg in je werkgeheugen. En wie of wat bepaalt dan wat je denkt? Ik niet. Mijn brein wel. Het lijkt alsof niet ik bepaal waar ik aan denk, maar iets in mij waar ik geen controle over heb. Allerlei gedachtes vallen mij binnen. Allerlei vreemde associaties, onverwachte ideeën, liedjes, beelden, kronkels, Ze springen van de hak op de tak en er is geen enkele logica in te ontdekken. Nadenken is gedachten door de war gooien (Jean Rostand). Maar wie maakt die rommel? Welk vreemd mannetje is in mijn hoofd bezig om willekeurig allerlei laatjes tegelijkertijd open te trekken?
Ik denk vaker dat mijn brein de baas over mij is. Zo kan ik regelmatig niet op een naam komen van iemand die ik zeker ken en waarvan ik ook zeker weet dat ik zijn of haar naam weet. Maar ik kan het juiste sleuteltje niet vinden om het hokje in mijn brein te openen waar die naam in zit. Tien minuten later, als ik inmiddels met iets heel anders bezig ben, plopt die naam ineens zomaar naar boven. Wie flikt me dat?
‘Wandelen is mijn redding geweest’ heb ik deze maanden een aantal keren gehoord uit de mond van mensen die door kanker, depressie of burn-out zijn gegaan
‘Ik moet alleen zijn. Ik moet nadenken (…………) in afzondering; Ik heb de zon en de straatstenen van de straten nodig zonder metgezellen, zonder gesprek, oog in oog met mezelf, met alleen de muziek van mijn hart als gezelschap’ (Henry Miller).
‘Tijdens het wandelen (en hardlopen) kom ik tot de beste inzichten en oplossingen’ heb ik ook vaker horen zeggen. Ze lijken al vanzelf te ontstaan. Wandelen zorgt ervoor dat je brein op een andere manier naar een situatie leert kijken. Met wandelen laat je alles los, en als je loslaat heb je twee handen vrij. Je laat niet (alleen) je hond, maar je brein uit. Je geeft je brein even de vrijheid en die knapt het gewoon voor je op! Wandelen is broodroof voor een psycholoog, manager, therapeut en
Verwen je brein en koop een paar wandelschoenen!
Het is geen wonder dat je ’s avonds niet kunt navertellen wat je die dag hebt gedacht. De elektrische signalen in je hersenen gaan 360 kilometer per uur =6 km per minuut = 100 meter per seconde. Als je dan nagaat dat in jouw kubieke decimeter hersenen 86 miljard cellen zitten, dan zitten die wel erg op elkaar gepropt en is de afstand tussen twee hersencellen in minder dan een poep en een scheet overbrugd. Je hebt al iets gedacht, nog voordat je het kunt bedenken.
Het wordt nog vreemder als je gaat nadenken over wat je denkt. Nu ik deze blog schrijf denk ik na over nadenken over wat ik denk (een soort Droste-effect). Daarvoor gebruik IK mijn brein. Maar wie ben ik dan?
Van die vraag word je toch gek ……..
